Reykjavík, höfuðborg Íslands, byggðist upphaflega í túni fyrsta landnámsmannsins, Ingólfs Arnarsonar. Um miðja 18. öld var ákveðið af opinberri hálfu að gera víðtækar ráðstafanir til viðreisnar í landinu. Þar átti drýgstan hlut að máli Skúli Magnússon landfógeti og réð hann mestu um það að Innréttingunum svonefndu var valinn staður í Reykjavík. Voru þar reist verksmiðjuhús þar sem halda skyldi uppi fjölbreyttum ullariðnaði. Húsunum var flestum valinn staður við hina fornu sjávargötu Reykvíkinga sem lá frá bæjarhúsunum og niður í uppsátur þeirra í Grófinni. Þetta er Aðalstræti, fyrsta skipulega gatan sem gerð var í þéttbýli á Íslandi. Verksmiðjuþorpið hlaut kaupstaðarréttindi 18. ágúst 1786 og var þá talið að íbúar á kaupstaðarlóðinni væru 167. Reykjavík varð sérstakt lögsagnarumdæmi með sérstökum bæjarfógeta árið 1803 en bæjarstjórn var fyrst kosin 1836. Í aldarbyrjun voru íbúarnir um 300 en um 1880 rúmlega 2500. Nú eru í Reykjavík rúmlega 118.800 íbúar. Seinast á 18. öld var tekið að vinna markvisst að því að flytja til Reykjavíkur helstu valda– og menningarstofnanir landsins sem þá voru á víð og dreif um landið. Segja má að endahnúturinn á þennan stofnanaflutning væri loks rekinn þegar ákveðið var að hið endurreista Alþingi skyldi koma saman í Reykjavík (1845) og Lærði skólinn skyldi fluttur þangað frá Bessastöðum (1846). Reykjavík varð fljótlega umsvifamesti verslunarstaður landsins, svo til eini verslunarstaðurinn sem verulega kvað að, allt frá Snæfellsnesi og með allri ströndinni til Eyrarbakka. Þessu forustuhlutverki í verslun og viðskiptum hefur Reykjavík haldið alla tíð síðan. Það var með þilskipaútgerðinni, sem talin er hefjast 1866, að Reykjavík verður sá útgerðarbær sem hún hefur verið æ síðan. Þilskipaútgerðin var arðsamur atvinnuvegur eftir því sem þá gerðist og með henni var lagður grundvöllur að þeirri uppbyggingu Reykjavíkur sem einkum tók að gæta um 1890. Verksmiðjuiðnaður var hér næsta lítill uns kom fram á 20. öld. Þá tók hann að eflast mjög. Helstu atvinnuvegir; þjónusta, verslun, flutningar og stjórnsýsla. Árið 1908 var fyrst kosinn borgarstjóri í Reykjavík. Fljótlega eftir að þorpið í Reykjavík komst á legg tók það forustu í menningarmálum. Myndverk og ýmiss konar minnismerki á almannafæri skipta mörgum tugum. Vegna fjölmennis síns og margháttaðra áhrifa á ótal sviðum er saga Reykjavíkur svo ríkur þáttur í sögu landsins að saga hennar er á ýmsan hátt landssaga. Mönnum gleymist æði oft að Reykjavík er í raun helsti sögustaður landsins. Stærsti almenningsgarður í Reykjavík er Laugardalsgarðurinn en þar er m.a. Fjölskyldu– og húsdýragarðurinn, Grasagarðurinn og margþætt íþróttaaðstaða. Þá má einnig nefna Austurvöll, Alþingishúsgarðinn, svo og Hljómskálagarðinn og Miklatún. Vinsæl útivistarsvæði eru í Öskjuhlíð og Heiðmörk. Borgin er aðili að fólkvöngum í Bláfjöllum og á Reykjanesi. Af merkum byggingum í Reykjavík má nefna Alþingishúsið sem reist var 1880–81, Dómkirkjuna sem reist var í lok 18. aldar, Stjórnarráðshúsið við Lækjartorg sem reist var um 1770 sem fangahús, Menntaskólann við Lækjargötu sem reistur var um 1845, Þjóðmenningarhúsið við Hverfisgötu, Þjóðleikhúsið, Þjóðminjasafnið, Háskóla Íslands, Listasafn Íslands, Hallgrímskirkju, Perluna, Ráðhúsið, Þjóðarbókhlöðu og fjölda annarra bygginga og mannvirkja sem of langt mál er upp að telja. Reykjavík er miðstöð samgangna landsins og þar er að finna fjölþætta þjónustu á öllum sviðum ferðamála.